Διαβάστε ΕΔΩ: Το Πρώτο Κεφάλαιο Του Νέου βιβλίου μας Ταξίδια στην απέναντι όχθη, Δημήτρης Θωμάζος, Εκδ. ΑΕΝΑΟΝ

ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Ο Αντώνης ήταν ένας άνθρωπος πολυάσχολος, από τότε που όλοι τον θυμούνται. Είχε ένα σπίτι στην κορυφή του λόφου, στην άκρη της πόλης και ζούσε εκεί με την οικογένειά του. Τη γυναίκα του την Γεωργία και τη μικρή του κορούλα, την Χριστίνα, οκτώ χρονών.

Είχε πάντα πολλά ενδιαφέροντα και γέμιζε τον χρόνο του εποικοδομητικά με πολλές δραστηριότητες. Πάντα ανικανοποίητος με τις μετριότητες και ανήσυχο πνεύμα, ήθελε να αποδείξει, πρώτα στον εαυτό του, ότι μπορούσε να ξεπεράσει κάποια όρια, που προσπαθούσαν να τον πείσουν από μικρό ότι δεν μπορούσε να κατακτήσει.

 Ασχολήθηκε με πάρα πολλά πράγματα και καταστάλαξε σε ορισμένα που τον «γέμιζαν» σαν άνθρωπο και σαν χαρακτήρα. Είχε τη σταθερή δουλειά, μαγαζί με αντίκες, για να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του και στον ελεύθερο χρόνο του ασχολούνταν με το γράψιμο, τις κατασκευές και τις συλλογές σπάνιων αντικειμένων.

Το να είσαι όμως τόσο δραστήριος, πάντα, έχει και το κόστος του. Ο χρόνος του ήταν πολύ δεσμευμένος, από τις δραστηριότητές του και νόμιζε ότι το να είσαι δημιουργικός και να προσφέρεις στην οικογένεια όλα όσα χρειάζονται είναι αρκετό.

Έτσι λοιπόν, ήταν επί μονίμου βάσεως, πάνω από ένα βιβλίο ή ένα τετράδιο μέσα στην ειδική αίθουσα που είχε θεσπίσει ως χώρο δημιουργίας.

Χαρτιά, σπάνια αντικείμενα και δημιουργίες που είχε κατασκευάσει ο ίδιος υπήρχαν πάντα γύρω του.

Τον απορροφούσαν τόσο πολύ όλες αυτές οι δημιουργίες, που δεν καταλάβαινε ό,τι και εάν συνέβαινε γύρω του.

Όσοι γνώριζαν για τις δραστηριότητές του περίμεναν με μεγάλο ενδιαφέρον να ανακαλύψουν κάθε φορά τι είχε σκαρφιστεί. Πάντα αισθανόταν ικανοποίηση όταν τελείωνε κάτι, αλλά δεν έβλεπε τον λόγο γιατί θα έπρεπε να το μοιραστεί και με τους άλλους.

Σκεφτόταν ότι θα βρουν ψεγάδια ή θα λάβει αρνητικά σχόλια και δεν το έπαιρνε απόφαση να τα βγάλει σε κοινή θέα. Άλλωστε ό,τι έκανε, το έκανε, πρώτα από όλα για την προσωπική του ικανοποίηση, «γεμίζοντας» την ψυχή του με τη χαρά της δημιουργίας.

Είχε και τον φόβο μήπως του προσάψουν και τον χαρακτηρισμό του ανθρώπου που κομπάζει σε κάθε τι που κάνει και αυτό δεν θα του άρεσε καθόλου.

Έτσι λοιπόν, κλεισμένος στον εαυτό του, έκανε όλα αυτά που τον ευχαριστούσαν.

Κάποια στιγμή χρειάστηκε να φύγει η γυναίκα του και να πάει στη μητέρα της που ζούσε σε μία μακρινή πόλη και αυτός δεν μπορούσε να ακολουθήσει γιατί είχε πολύ σημαντικά πράγματα να κάνει. Έτσι λοιπόν, αναχώρησε η σύζυγος μαζί με την κορούλα τους και έμεινε μόνος του στο σπίτι.

Τα αντικείμενα που είχε όμως στο σπίτι ήταν πολύ σπάνια και έτσι αναγκάστηκε να πάρει επιπλέον μέτρα για την ασφάλεια τους. Στο μαγαζί να τα κρατήσει ούτε λόγος.

Έτσι κάλεσε έναν φίλο του να περάσει σιδεριές στα παράθυρα και τα μπαλκόνια, για να μην μπορεί κάποιος να το διαρρήξει και να αποσπάσει τα πολύτιμα αποκτήματά του.

Τη συλλογή του κοσμούσαν περίτεχνα κοσμήματα, σπάνιες εκδόσεις βιβλίων, προσωπικά αντικείμενα από διάσημους ανθρώπους, γραμματόσημα, νομίσματα, χαρτονομίσματα, σπάνιες και μοναδικές φωτογραφίες και ζωγραφικοί πίνακες, όλα μοναδικά στο είδος τους. 

Το πάθος του αυτό το πλήρωνε με την πλήρη απομόνωση από τα δρώμενα της περιοχής του, τους φίλους, τους συγγενείς και μερικές φορές και από την οικογένειά του.

Κάτι το οποίο φυσικά δεν το καταλάβαινε και δεν το ένιωθε γιατί πίστευε ότι πράττει το σωστό.

Ήταν εντάξει σε όλες τις υποχρεώσεις του και πάντα τυπικός σε όσα έπρεπε να γίνουν στην ώρα τους. Λάτρης του προγραμματισμού και δούλευε πάντα με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και σχέδια. Δεν του άρεσαν καθόλου οι εκπλήξεις.

 Όμως όταν είσαι τόσο πολύ προσεκτικός σε τέτοια θέματα, τραβάς πάνω σου τα προβλήματα σαν μαγνήτης. Αυτό του έλεγαν οι λιγοστοί του φίλοι, που για να τον συναντήσουν, ήταν υποχρεωμένοι να τον επισκεφτούν στο σπίτι του.

Από την ημέρα που έφυγε η οικογένεια και έμεινε μόνος, πέρασαν δύο ημέρες και άρχισε να αντιλαμβάνεται κάτι που δεν είχε συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα. Του έλειπαν οι δικοί του και έπρεπε να περάσει αυτό το χρονικό διάστημα για να το καταλάβει.

Του έκανε εντύπωση ότι μέχρι τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχε νιώσει την απουσία τους και αυτό ήταν κάτι που τον έβαλε σε σκέψεις. Θεωρούσε δεδομένο ότι δεν θα είναι μόνος του ποτέ και ότι οι υπόλοιποι συμβαδίζουν με τα σχέδιά του και τα χρονοδιαγράμματά του.

Κάθε άνθρωπος όμως αντιδρά διαφορετικά στα ίδια ερεθίσματα και αυτό δεν το είχε λάβει ποτέ σοβαρά υπόψη. Μετά από μία εβδομάδα, αφού έμαθε ότι η πεθερά του ήταν πλέον καλά, πρόσεξε ότι η οικογένεια δεν επέστρεφε και του έστειλαν μήνυμα ότι θα μείνουν για λίγο διάστημα εκεί.

Η δικαιολογία ήταν ότι το παιδί τους περνούσε καλά εκεί, έχοντας κάνει νέους φίλους και ότι όλοι όσοι άνηκαν στο στενό οικογενειακό περιβάλλον ασχολούνταν μαζί του. Κάτι που αυτός αμελούσε επανειλημμένως.

Στεναχωρήθηκε στην αρχή, αλλά μετά σκέφτηκε ότι το βασικό ήταν να μην τους λείπει τίποτα.

Ας μείνουν λίγο καιρό εκεί για να χαλαρώσουν, σκέφτηκε, και όταν επιστρέψουν θα αλλάξει τους προσωπικούς του ρυθμούς και θα αρχίσει να αφιερώνει τον χρόνο τον οποίο έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να είχε αφιερώνει στην οικογένειά του.

Έχοντας όλο το χρόνο στη διάθεσή του και τίποτε για να του αποσπά την προσοχή, έγινε ιδιαίτερα δημιουργικός. Έβγαλε φωτογραφίες από τη συλλογή του, μάζεψε στοιχεία για το κάθε αντικείμενο και τύπωσε ένα βιβλίο που όμοιό του δεν υπήρχε πουθενά.

Διοργάνωσε εκθέσεις, ακόμα και μακριά από την περιοχή που έμενε και έγινε πολύ γνωστός με τις δραστηριότητές του αυτές. 

Έκανε πολύ πετυχημένες αγοραπωλησίες και το μαγαζί έγινε ένα από το πιο γνωστά σε όλη την περιοχή. Άρχισε να ψάχνει για δυσεύρετα αποκτήματα να προσθέσει στο κατάλογο που είχε στην κατοχή του κι έτσι έκανε σύντομα ταξίδια για να τα ανακαλύψει σε διάφορες περιοχές.

Όλος ο κόσμος καμάρωνε για εκείνον και κάθε φορά που τον συναντούσαν τον εγκωμίαζαν για το έργο του. Ένιωθε πολύ όμορφα για όσα είχε καταφέρει, όμως δεν είχε κάποιον δικό του για να το μοιραστεί. Πιθανόν, ακόμα και να είχε, να μην έδειχνε το ίδιο ενδιαφέρον και να μη μοιραζόταν τον ενθουσιασμό του.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του, στενά ενδιαφέροντα και σπάνια συμπίπτουν τα γούστα και τα θέλω τους.

Μπορεί να κατακτήσεις τον κόσμο ολόκληρο, αλλά αν δεν έχεις κάποιον να τον μοιραστείς είναι άχρηστος. Και αυτό γιατί δεν ξέρεις εάν είναι και του άλλου επιθυμία να μοιραστεί τον κόσμο αυτό μαζί σου. Ίσως να μην τον ενδιαφέρει καθόλου. Ποτέ δεν ξέρεις.

Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν και κάποιοι επιχειρηματίες που σκέφτηκαν να επενδύσουν χρήματα στο μαγαζί, στις δραστηριότητές του και του έκαναν τις προτάσεις τους. Τις βρήκε ενδιαφέρουσες κι έτσι ξεκίνησε μία πολύ καλή και εποικοδομητική συνεργασία.

Οι εκθέσεις του άρχισαν να ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα, όπως και έξω από τα σύνορα. Το ίδιο συνέβη και με το βιβλίο του οπότε έπρεπε να ακολουθεί και αυτός τις αποστολές αφήνοντας πίσω του υπεύθυνους και έμπιστους υπαλλήλους στο μαγαζί του.

Σε κάποιο από τα ταξίδια του άκουσε μία ιστορία για ένα σπάνιο βιβλίο που είχε φιλοτεχνήσει κάποιος άνθρωπος που ασχολούνταν με περίεργες και απόκρυφες επιστήμες.

Ξεκίνησε σαν γιατρός μα στην πορεία ασχολήθηκε και με τη φιλοσοφία και τον αποκρυφισμό . Κάποιοι μάλιστα έλεγαν ότι είχε κάνει περίεργες συμφωνίες με πνεύματα δίνοντας έτσι μία πολύ διαφορετική εκδοχή στην ιστορία γεμάτη με μυστήριο και πολλές αναπάντητες ερωτήσεις.

Άκουσε ότι το βιβλίο αυτό ήταν γεμάτο με κενές και άγραφες σελίδες. Μπορούσες το βράδυ να γράψεις μία ερώτηση και αφού το κλείσεις, το ανοίγεις το επόμενο πρωί και βλέπεις γραμμένη την απάντηση.

Κανείς δεν ήξερε ποιος απαντούσε, αλλά πάντα στο τέλος, αποδεικνύονταν ότι ήταν σωστές.

Το επόμενο πρωί όμως δεν υπήρχε τίποτε γραμμένο. Σαν ένα χέρι να είχε μπει και σβήσει την ερώτηση και την απάντηση μέσα στης νύχτας το σκοτάδι.

Του κίνησε το ενδιαφέρον. Ένα τέτοιο βιβλίο θα ήταν το κορυφαίο αντικείμενο στη συλλογή του και θα εκτόξευε στα ουράνια το ενδιαφέρον του κόσμου για να το δει και να το αγγίξει.

Εκείνο όμως που τον «έκαιγε» πιο πολύ ήταν, να κάνει τις δικές του ερωτήσεις και να απαντηθούν οι δικές του απορίες. Προσωπικά και πανανθρώπινα αναπάντητα ερωτήματα.

Σε αυτό το ταξίδι όμως δεν προλάβαινε να το ερευνήσει καλύτερα. Είχε πολλές εκκρεμότητες πίσω στο μαγαζί, την έκθεση να επιστρέψει ασφαλής στο σπίτι και αυτό χρειάζονταν πολύ χρόνο.

Έτσι αποφάσισε να επιστρέψει και να γυρίσει, στο ίδιο μέρος, όταν θα τα είχε όλα οργανώσει όπως πρέπει και χωρίς βιασύνες, που μπορεί να οδηγήσουν σε λάθος περιοχή έρευνας.

Όταν γύρισε στο σπίτι του άρχισε να καταστρώνει σχέδια. Έβαλε έμπιστους ανθρώπους να βρουν πληροφορίες για το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά όλα κατέληγαν στο ότι πρόκειται για κάποιο τοπικό μύθο της περιοχής εκείνης, που τον ανατροφοδοτούσαν οι ίδιοι οι κάτοικοι.

Πιθανόν οι λόγοι να ήταν καθαρά για τουριστικούς λόγους ή κάποιος άλλος άγνωστος λόγος.

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που τους ελκύει το άγνωστο, το περίεργο, το μυθικό. Δίνει τροφή στη φαντασία και στην πορεία καταλήγει, από ένας σύντομος αστικός μύθος, να γίνεται ολόκληρη ιστορία με πλοκή και πειστικότητα.

 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΕΝΑΟΝ

Συγγραφέας: Δημήτρης Θωμάζος

Τίτλος Βιβλίου: Ταξίδια στην απέναντι όχθη

Σελίδες: 125

Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία

Έκδοση: Οκτώβριος 2017

ISBN: 9786188337800

Tιμή Λιανικής: 13.00 ευρώ

ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ένα βιβλίο… άγνωστες δυνάμεις… απρόσμενες εξελίξεις σε κάθε βήμα… πέπλο μυστηρίου παντού.

Ένας ανύποπτος άνθρωπος… προικισμένος ;… σημαδεμένος;… επιλεγμένος;… καταραμένος;

Πράγματα που… έγιναν;… μήπως θα γίνουν;… μήπως πρέπει να γίνουν;

Μοίρα ή σχεδιασμένο;  Πεπρωμένο ή κάποιο παιχνίδι της «Μητέρας φύσης»;

Ταξίδι;… Ή μήπως ταξίδια;… Για πού;… Πότε;

Όλα όμως έχουν κοινό σκοπό και τη δική τους θέληση.

Τα δικά μου τα ταξίδια τυχαίνει να διαφέρουν.

Να διαφέρουν τόσο πολύ που πολλές φορές αναρωτιέμαι…

… είμαι στα αλήθεια εδώ… εκεί… ή μήπως κάπου αλλού.

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι τόσο συναρπαστικό όσο και πρωτότυπο.

Πλημμυρισμένο από δράση, περιπέτεια, εξαιρετικά έντονα συναισθήματα, αγωνία, μυστήριο, απροσδόκητη εξέλιξη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και… κανείς δεν ξέρει τι άλλο.

Διαθέτει την απαραίτητη συνταγή που χρειάζεται για να προσελκύσει ακόμα και τον δυσκολότερο αναγνώστη.